سراج موزیک | موزیک های جدید

ایرناپلاس| عزت‌الله ضرغامی به دلیل وجود پرونده شکایتی از او در دوران ریاستش بر صداوسیما، از سوی دیوان محاسبات به پرداخت جزای نقدی محکوم شده و از این رو هر ماه سه میلیون تومان از حقوقش کسر می‌شود.
عزت‌الله ضرغامی، رئیس اسبق سازمان صداوسیما چهارشنبه هفته پیش با حضور در برنامه روز دانشجوی دانشگاه یزد در پاسخ به پرسش یکی از دانشجویان درباره اینکه «فیش حقوقی» او چقدر است، گفته:«من از معدود کسانی هستم که جز حقوق ثابت کارمندی صداوسیما، هیچ حقوق دیگری ندارم. با توجه به افزایش درآمدی که صورت گرفته است، حقوق من ۹ میلیون و ۶۰۰ هزار تومان است. البته با توجه به اضافه‌کاری‌هایی که برخی اوقات دوستان لطف می‌کنند و می‌دهند بیشتر می‌شود.» 
او در ادامه سخنان خود ادامه می‌دهد: «اخیراً دیوان محاسبات طی چهار سال اخیر، با وجود آنکه من دیگر در سازمان نیستم، چندین جلسه دادگاه برای من تشکیل داده است. گویا برای شبکه‌ای تله‌فیلمی ساخته شده و این شبکه حدود بیست میلیون تومان به این فرد نداده است و نامه شکایت این فرد را برای من به‌عنوان رئیس صداوسیما می‌فرستند. در حالی که من چهار سال پیش از این سمت برکنار شدم، من هم تا جایی که می‌توانم به آن‌ها پاسخ می‌دهم و جمع‌آوری می‌کنم.»
ضرغامی در همین جلسه در جمع دانشجویان به ماجرای شکایت دیگری اشاره می‌کند و می‌گوید: «اخیراً، قراردادی را در جایی پیدا کردند که گویا به‌درستی منعقد نشده است. من نمی‌دانم این قرارداد کجا بوده، ما هزاران میلیارد هزینه کرده‌ایم، شب و روز کار کرده‌ایم و توقعی نداشته‌ایم، حالا ما را متهم می‌کنند. همین هفته گذشته برای من حکمی آمد که تا چند ماه مبلغ سه میلیون تومان از حقوق من کسر خواهد شد.»
وی می‌افزاید: «این کسر حقوق از همین ماه آغاز شده است و من در نامه‌ای که به رئیس دیوان محاسبات نوشته‌ام که کسر این مبلغ از حقوق من، ظلم به مدیری است که دریافتی دیگری جز اینجا ندارد. اگر من این نامه را ننویسم تصور می‌کنید سرمایه‌دار هستم و کسر این سه میلیون را متوجه نمی‌شوم، اما خانم من وقتی این ماجرا را فهمید، شما را نفرین کرد و می‌ترسم این نفرین یقه شما را بگیرد. چراکه تنها زندگی ما با این حقوق می‌گذرد و کسر سه میلیون از آن، نظم زندگی ما را بر هم زده است. بنابراین زمانی که دو سه میلیون تومان اضافه‌کاری روی فیش حقوقی من می‌آید و اغلب، مواردی به بنده تعلق می‌گیرد و از آن‌ها می‌خواهم که چنین کارهایی نکنند، چراکه باید پاسخگو باشم، این چنین ترکش‌هایی نصیب ما می‌شود و از حقوقمان کسر می‌شود.»
**بی‌اطلاعی اعضای شورای نظارت بر صداوسیما از محکومیت رئیس اسبق
سید رمضان شجاعی کیاسری، عضو سابق شورای نظارت بر صداوسیما، غلامرضا کاتب، نماینده گرمسار و عضو فعلی شورای نظارت بر صداوسیما و محمدحسین صوفی، دبیر شورای نظارت بر صداوسیما در گفت‌و‌‌گو با ایرناپلاس اعلام کردند از این ماجرا اطلاعی ندارند.

استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع میباشد. طراحی و اجرا توسط: هنر رسانه

آریوبرزن تلکاچالی- سعدی که روانش شاد باد، در گلستان در باب سیرت پادشاهان حکایت شماره ۲۱ آورده است:«مردم‌آزاری را حکایت کنند که سنگی بر سر صالحی زد. درویش را مجال انتقام نبود، سنگ را نگاه همی‌داشت تا زمانی که ملک را بر آن لشکری خشم آمد و در چاه کرد. درویش اندر آمد و سنگ در سرش کوفت. گفتا تو کیستی و مرا این سنگ چرا زدی؟ گفت: من فلانم و این همان سنگست که در فلان تاریخ بر سر من زدی. گفت: چندین روزگار کجا بودی؟ گفت: از جاهت اندیشه همی‌کردم، اکنون که در چاهت دیدم، فرصت غنیمت دانستم.
ناسزایی را که بینی بخت یار/عاقلان تسلیم کردند اختیار
چون نداری ناخن درنده تیز/با ددان آن به که کم گیری ستیز
هر که با پولاد بازو پنجه کرد/ساعد مسکین خود را رنجه کرد
باش تا دستش ببندد روزگار/پس به کام دوستان مغزش بر آر»
خوانش
این حکایت از آنکه در بخش در سیرت پادشاهان آمده، شاید از نمونه‌های نادری باشد که سعدی در آن به وضوح از سلطان یا پادشاهی حرف نزده است. گرچه ملک حضوری گذرا دارد، اما اصل و اساس حکایت ملک نیست، بلکه آدم‌های اطراف او هستند. این حکایت کاملا وجهی اجتماعی دارد و شخصیت‌هایش از میان افراد آشنا در جامعه انتخاب شده‌اند. یکی مردم‌آزاری است و دیگری هم صالح یا درویش. این مردم‌آزار به ظاهر نسبتی به شاهان ندارد و می‌تواند از هر قشر و قماشی باشد، اگر او را از جامعه دربار ندانیم، باز راه به خطا نپیمودیم و درویش که اساسا در زمره افراد عادی البته با کمی شهرت نام یا رفتار به شمار می‌روند. نبرد و تقابل اینجا بین مردم‌آزار و درویش است. اما درویش به صورتی نمایانده می‌شود که آدمی خردمند و اهل دانش است. سعدی در توصیف شخصیت‌ها اساسا زیاد سخن‌سرایی نمی‌کند، اگر می‌خواهد کسی را وصف کند با حداقلِ واژه‌ها از آنها سخن می‌گوید. البته ویژگی حکایت‌های سعدی به جای توصیف شخصیت‌ها، روایت رفتار و کردار آدم‌ها و گاه ورود به دنیای درون آدمی است. سعدی گویی وظیفه‌ای چون نقد درون داشت تا نقل برون. برای او نقل کردن از حالات و شکل و شمایل آدم‌ها اهمیت چندانی نداشت. اگر گاهی که لازم می‌بود با تصویر ویژگی‌های شخصیتی یا حتی دادن نشانی از پوشش فرد که به هدف او کمک کند، باز هم سعی می‌کرد، سخن را دراز نکند و با کمترین واژه به هدف خود برسد. در این حکایت سعدی تصویر شخصیت‌ها را به صورتی پنهان و گذرا بیان می‌دارد. زدن سنگ بر سر درویشی از سوی مردم‌آزاری و صبر و تحمل کردن درویش چیزی نیست که بتوان آن را به شخصیت‌پردازی کاراکترهای حکایت نسبت داد. در این حکایت، بازی زبانی و صناعت ادبی با همراه اندیشه‌های حکمی اصل است. مانند «از جاهت اندیشه همی‌کردم، اکنون که در چاهت دیدم». اما مردم‌آزاری که روزی بر سر درویشی سنگی زد، به دلیل خشمی که ملک بر سر او می‌آورد می‌تواند از ملازمان ملک باشد. اما با این حال باز راوی می‎‌خواهد بگوید اگر کسی به دیگری ستمی کرد، بالاخره روزی واکنش آن عمل خود را خواهد دید. زیرکی صالح یا درویش که می‌گوید من در این سال‌ها که سنگ بر من زده بودی منتظر بودم تا تو را به حال زار ببینم، به نوعی از درک شرایط و موقعیت حکایت می‌کند. آدم خردمند برای انتقام گرفتن، عجله نمی‌کند، موقعیت‌ها را می‌سنجد و به جایش عمل می‌کند. آن زمانی که مردم‌آزار صاحب جاه و مقام بود، طبیعی است که درویش توان مقابله نداشت، حال که او را در چاه می‌بیند، تلافی می‌کند. سعدی در این حکایت به آدم‌ها نصیحت می‌کند وقتی که ناخنی برای دریدن نداری، نباید با درندگان به ستیز برخیزی. چهار مصرع این حکایت هر کدام خود بار معنایی متفاوتی دارند، اما در حقیقت همه مفهوم مشترک دارند.

استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع میباشد. طراحی و اجرا توسط: هنر رسانه

مازیار سوادکوهی- طنزنگار: باور بفرمایید دیروز وقتی یک جمله مشعشعین از جناب جنابان آقای محمودخان واعظی دامت مکانه و زمانه، خواندیم که فرمودند:«قیمت اجناسی که بی جهت افزایش یافته است باید پایین بیاید» به شدت در طول و عرض خیابان‌های تهران دوان و دوان پریدیم. کیفی کردیم که حتی در دوران کودکی هم چنین کیفی در بایگانی خاطرات ما دیده نمی‌شود. واقعا آن کسی که گفته است، سخن کز دل برآید، لاجرم بر دل نشیند، به نظرم یک اشتباه تاکتیکی هم کرد، این سخنان را می‌توان بر گِل هم نوشت. نمی‌دانم چرا رسانه‌ها متوجه این سخن نشدند و از کنار آن به راحتی گذشتند. واقعا روزنامه‌نگاری نوین و حرفه‌ای ما هستیم که گوهر نابی را کشف کردیم و این سخن مدام دارد حال ما را خوب می‌کند. کاش روزنامه‌نگارهای وطنی و غیر وطنی حواس‌شان به این سخن می‌بود و درک می‌کردند که این محمودخان چه وعظ شاهانه، ماهانه، مردانه، شگفتانه و خلاصه… بیان فرمودند. وقتی می‌گوییم دولت باید قدرت داشته باشد، نشان می‌دهد که قدرت دولت چگونه جلوه‌گری می‌کند. به نظر ما همین سخن کافی بود تا اجناس‌فروشان، شمشیر گرانی غلاف کنند و از این پس دم مغازه‌شان علاف بگردند. تمام مشکلات جامعه به این ترتیب حل شد. حالا ما کاری به این نداریم که محمودخان اصلا چرا نفرموده بودند قیمت کدام اجناس با جهت بالا رفت که ایشان به آنها کاری ندارد. به هر حال در علم سیاست ما چند جهت داریم:جهت راست، جهت چپ، جهت خاطر این، جهت دل آن، جهت گل روی این و خلاصه دنیایی جهت داریم که البته شاید محمودخان از آن خبر داشته باشند. واقعا اوج دولتمردی یعنی این‌گونه احساس وظیفه کردن. ما مطمئنا ایشان را برای ریاست جمهوری سال ۱۴۰۰ انتخاب می‌کنیم و این جمله را هم به عنوان شعار سال ۱۴۰۰ قبول داریم. همین.

استفاده از مطالب سایت با ذکر منبع بلامانع میباشد. طراحی و اجرا توسط: هنر رسانه